Jak dla mnie, film bardzo życiowy, oglądałam z przyjemnością.

Ja też niedawno oglądnąłem ten film i przyznam, że mnie nie oczarował, być może dla tego że oglądałem go na kilka razy. Na pewno każdy fan Ala powinien obejrzeć, bo chyba nie ma sceny w której nie gra Al, więc można się nacieszyć dobrą grą aktorską. Jak zobaczę jeszcze raz to może dam wyższą notę. Na razie 6/10.

Też go oglądałem na kilka razy, bo przyznam szczerze fabularnie to mnie nie wciągnął. Jednakże gra aktorska stoi rzeczywiście na wysokim poziomie. Ja również 6/10.

Film może szczególnie porywający nie jest, ale obejrzałem go z zainteresowaniem i nie jestem szczególnie zawiedziony. Dobre kino w stylu (mam takie wrażenie) niektórych obrazów Woody'ego Allena. Jest to ekranizacja sztuki, więc to co piszę pewnie jest dość oczywiste, ale zwraca uwagę pewna teatralność filmu, zarówno jeśli chodzi o scenografię jak i grę aktorów. Al Pacino na swoim zwykłym czyli wysokim poziomie, ale naprawdę świetny jest jego ekranowy partner - Jerry Orbach. Momentami jego gra jest porywająca.

7/10

Też miałam skojarzenie z filmami Woody'ego Allena - głównie przez dominację słowa nad obrazem, jak i samą jakość dialogów.

Allenowskie. Bez dwóch zdań.

Jerry mnie jednocześnie wkurzał i zdumiewał swoją grą. Była trochę taka naciągana momentami, a chwilami idealna.. czasami miałem wrażenie, że jego mimika była trochę sztuczna. Jak się wkurzał, to nie do końca, ale za to jak dostał wrzutę prosto w serce, to był taki jaki miał być, w dziesionę! Koniec końców był super.

5/10 i to głównie ze względu na grę aktorską, gdzie zgodzę się z domine667 i ośmielę się stwierdzić, iż Orbach błysnął bardziej niż Pacino (!), dialogi owszem wciągające lecz czasem wręcz amerykańsko-naiwnie inteligentne; jednak pomimo tych zalet panująca nuda, sprawiająca, że te nieco ponad 1,5h film ciągnie się jakby trwał 3h zaważyły nad oceną.

Powiem tak - mniej wymęczył niż 'Local Stigmatic' Pacino. Jeśli to jest wartość dodatnia, to dopisuję ją na konto filmu. Ale jak napisałam wyżej, film jest allenowski, co dla mnie oznacza zagadywanie widza na śmierć bez bardziej ambitnego zastosowania środków wizualnych typowych dla sztuki filmowej. Minimalizm wizualny po prostu boli. Matka skomentowała, że równie dobrze można to było przerobić na słuchowisko, i w tym się zgadzam.